Της Σταματίας Ράπτη
Το να γράφεις στους τοίχους είχε νόημα την εποχή που «ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία». Τότε κάποια παιδιά έπρεπε να τη γράψουν στον τοίχο με μπογιά.Στις μέρες μας όμως οι τοίχοι των πόλεων έχουν τεράστιες κηλίδες από μουτζούρες. Σε αυτούς τους τοίχους, που κάποιοι βάζουν μεράκι και μπογιές για να ευπρεπίσουν, έρχονται λοιπόν οι νέοι επαναστάτες και γράφουν ότι τους αρέσει , οπαδικά συνθήματα, καλέσματα του «χώρου», εφηβικές αγάπες, ακατανόητα συνθηματικά και πάει λέγοντας.
Το γκράφιτι είναι άλλη περίπτωση, δεν μας απασχολεί εδώ. Και ναι, ο τοίχος ήταν κάποτε κόμβος επικοινωνίας. Έπαιρνε πάνω του το σύνθημα και το αίτημα. Έγραφε εκείνο που δεν τύπωνε η εφημερίδα. Έδινε βήμα σε ευρηματικούς στιχουργούς και απελπισμένους καψούρηδες. Βαφόταν με συναίσθημα. Δεν ήταν μόνο ντουβάρι. Ήταν και διέξοδος.
Στις μέρες μας κάποιοι ανόητοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά ,ότι κάποιοι κοπιάζουν, κάποιοι άλλοι πληρώνουν και επιδίδονται σε αυτό σπορ προφανώς για να κεντρίσουν. Η ίσως για να αποδοκιμάσουν Η ίσως πάλι για να αποδείξουν τις καταβολές και τις αξίες τους, μη σεβόμενοι τίποτε και κανέναν. Πριν από λίγο διάστημα, πολύ λίγο είναι αλήθεια, ο επικεφαλής του συνδέσμου ΟΤΑ Δ. Σάμου κ. Μανόλης Νικολού με υπερηφάνεια έδειχνε τους όμορφους τοίχους του γυμναστηρίου Καρλοβάσου, όπου κάποιοι άνθρωποι αγωνίστηκαν για να τους κάνουν να λάμπουν.
Χάρμα οφθαλμών πραγματικά μέχρι που ο ανόητος ,η οι ανόητοι, προέβησαν για μια ακόμη φορά σε ακατονόμαστες πράξεις βανδαλισμού των τοίχων. Το αποτέλεσμα τραγικό, όπως τραγικοί κι αυτοί οι οποίοι προκαλούν ζημιά στις πόλεις μας. Είναι κωμικό να γυρνούν κάθε βράδυ και να μουτζουρώνουν τους τοίχους των πόλεων και ιδιαίτερα του Καρλοβάσου, απαιτώντας δάφνες ανδρείας. Μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Έξετερ στη Μεγάλη Βρετανία, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Ιούλιο στο Journal of Cognitive Neuroscience, εντόπισε μια περιοχή του εγκέφαλου, στον κροταφικό φλοιό, που ενεργοποιείται κάθε φορά που πρόκειται να διαπράξουμε το ίδιο λάθος: ένας συναγερμός μας εμποδίζει να πέσουμε στα ίδια σφάλματα. Αν λοιπόν η βλακεία οφείλεται σε μια ανωμαλία σε αυτή την περιοχή, ίσως μια μέρα καταφέρουμε να τη διορθώσουμε σε κάποιους με μια χειρουργική επέμβαση. Αν φυσικά και οι επιστήμονες δεν σηκώσουν τα χέρια ψηλά, γιατί πιθανόν η βλακεία τους θα είναι ανίατη.
