Η Τσικνοπέμπτη με τα κρέατα στη σχάρα, το κρασί να ρέει άφθονο και η τσίκνα να αναδίδεται στον αέρα, είναι η πιο ξεχωριστή ημέρα της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου (που είναι γνωστή και ως «Κρεατινή»), κατά την οποία, σύμφωνα με το έθιμο, στα σπίτια ψήνουν κρέας στη σχάρα, γεμίζοντας τον αέρα με τη μυρωδιά της «τσίκνας».
Η προέλευση αυτού του παράξενου εθίμου χάνεται στα βάθη του χρόνου
Η προέλευση αυτού του παράξενου εθίμου χάνεται στα βάθη του χρόνου
, ωστόσο φαίνεται να συνδέεται με τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, που θεωρούσαν το φαγοπότι και το γλέντι ιεροτελεστία για την καλή ευφορία της γης την Άνοιξη.
Επίσης η Τσικνοπέμπτη αποτελεί, ουσιαστικά, την απαρχή των εκδηλώσεων για την Αποκριά, αφού την επόμενη εβδομάδα ακολουθούν το Καρναβάλι και η Καθαρά Δευτέρα.
Η ημέρα της Πέμπτης επιλέχθηκε, σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, διότι η Τετάρτη και η Παρασκευή είναι σημαντικές ημέρες νηστείας.
Εθιμα ανά την Ελλάδα
Εκτός από το καθιερωμένο ψήσιμο κρεάτων, κάθε περιοχή της Ελλάδας έχει τα δικά της ήθη και έθιμα για την Τσικνοπέμπτη.
Στην Κέρκυρα γίνονται τα λεγόμενα «Κορφιάτικα Πετεγολέτσια». Η λέξη Πετεγολέτσια σημαίνει κουτσομπολιό και πραγματοποιείται το βράδυ της Τσικνοπέμπτης, στην Πιάτσα κοντά στην τοποθεσία «Κουκουνάρα» τής Κέρκυρας.
Στην Πάτρα, έχουμε το έθιμο της Γιαννούλας της Κουλουρούς, η οποία, σύμφωνα με την παράδοση, πιστεύει πως ο ναύαρχος Ουίλσον έρχεται να την παντρευτεί και τον περιμένει μάταια σαν την τρελή στο λιμάνι. Έτσι, την Τσικνοπέμπτη οι Πατρινοί ντύνουν κάποιον νύφη, ή βάζουν ένα ομοίωμα νύφης στο λιμάνι και διασκεδάζουν γύρω του.
Στις Σέρρες ανάβουν μεγάλες φωτιές στις αλάνες και αφού ψήσουν το κρέας, πηδούν από πάνω τους.
Στην Κομοτηνή, Η παράδοση αναφέρει ότι την Τσικνοπέμπτη τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια πρέπει να ανταλλάξουν φαγώσιμα δώρα. Ο άντρας πρέπει να στείλει τον «κούρκο», δηλαδή μία κότα, και η γυναίκα μπακλαβά και μια κότα γεμιστή.
Στη Θήβα, αρχίζει ο «βλάχικος γάμος», που ξεκινά με το προξενιό δύο νέων, συνεχίζει με τον γάμο και τελειώνει την Καθαρά Δευτέρα με την πορεία των προικιών της νύφης και το γλέντι των συμπεθέρων.
Στην Ίο, το βράδυ της Τσικνοπέμπτης μασκαράδες ζωσμένοι με κουδούνια προβάτων διασχίζουν τη Χώρα και επισκέπτονται σπίτια και καταστήματα.
Στον Πόρο, η παράδοση επιβάλλει στους νέους να κλέψουν ένα... μακαρόνι, το οποίο θα βάλουν κάτω από το μαξιλάρι τους για να δουν ποια θα παντρευτούν.
Σε όλη την Πελοπόννησο σφάζουν χοιρινά από τα οποία φτιάχνουν διάφορα άλλα τρόφιμα, μεταξύ των οποίων πηχτή, τσιγαρίδες, λουκάνικα, γουρναλοιφή και παστό.
Στη Σκόπελο,
οι κάτοικοι δίνουν ραντεβού στο Πεύκο, για να συνεχίσουν το γλέντι και το φαγοπότι όλοι μαζί.
Παλιά Αθήνα-Το πανηγύρι της Τσικνοπέμπτης
Όλες οι αποκριάτικες μέρες της παλιάς Αθήνας, ήταν ένα αληθινό γλεντοκόπι. Ένας πραγματικός πανζουρλισμός. Ακόμα κι οι πιο φτωχοί Αθηναίοι, βγαίνανε στους δρόμους για να διασκεδάσουν μαζί με όλο τον άλλο πληθυσμό, που χόρευε, τραγουδούσε, αστειευότανε κι έκανε του κόσμου τις τρέλες.
Το μεγαλύτερο κέφι όμως γινότανε την Τσικνοπέμπτη. Κι αυτό επειδή τη μέρα τούτη, όπως την Καθαρή Δευτέρα, όλος ο κόσμος συγκεντρωνότανε στο λόφο του Αστεροσκοπείου, στο Θησείο, κάτω από την Ακρόπολη ή στις Στήλες του Ολυμπίου Διός, όχι βέβαια για να φάει τα νηστήσιμα του αλλά για να καταβροχθίσει το σουβλιστό του αρνί, το κατσίκι του, το κοκορετσάκι του, τη γαρδούμπα του, να πιει την ξανθιά του ρετσίνα ή το κοκκινέλι του και να τραγουδήσει, να χορέψει και να πει τα ευτράπελά του, που τη μέρα αυτή επιτρέπονταν να τα λένε μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, όσο πικάντικα κι αν ήτανε.
Η Τσικνοπέμπτη, δεν έχει καμιά σχέση με το επίσημο εορτολόγιο της Εκκλησίας. Καθιερώθηκε από τα πρώτα κιόλας χρόνια του Χριστιανισμού, για ν’ αντικαταστήσει σίγουρα κάποιαν άλλη ειδωλολατρική γιορτή. Ίσως την τελετή των Κρονίων, όπου κατά τον πανηγυρισμό της, γίνονταν θυσίες και ευωχίες προς τιμή του θεού Κρόνου. Τις θυσίες τούτες στον αρχαίο θεό, τις κάνανε συνήθως, παντρεμένες γυναίκες, αγρότισσες. Οι τελευταίες, κόβανε στα τέσσερα μικρά αρνιά και ρίχνανε τα κομμάτια τους πάνω στη φωτιά. Το ίδιο ακριβώς κάνανε κι οι παλιοί Αθηναίοι, την Τσικνοπέμπτη. Οι νοικοκυρές παίρνανε ένα κατσίκι και το σφάζανε. Ύστερα, αφού το ξεγδέρνανε και το καθαρίζανε, το κόβανε στα τρία και το ρίχνανε στ’ αναμμένα κάρβουνα, ψέλνοντας χαμηλόφωνα: Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα.
Στην παλιά Αθήνα ακόμα, οι γυναίκες τσίκνιζαν το χοιρινό τους κρέας, για να βγάλουνε το λίπος του και να το στραγγίξουνε μέσα σε ειδικές χύτρες. Το λίπος αυτό το φυλάγανε για να το φάνε μετά τη Σαρακοστή, βάζοντάς το στο φαγητό τους ή στρώνοντάς το πάνω σε ζεστές φρυγανιές. Τούτη η δουλειά γινότανε, όπως και στα παλιά χρόνια, την Πέμπτη της δεύτερης βδομάδας της Αποκριάς. Οι αγρότισσες της Αττικής, την ώρα που λιώνανε τ’ αλείμματα, άμα βλέπανε κανένα πουλί να πετάει πάνω από το κεφάλι τους, πετούσανε κι αυτές από τη χαρά τους. Γιατί, όπως οι αρχαίες συνάδελφές του, πιστεύανε πως εμφανιζότανε ο Κρόνος με μορφή πουλιού, έτσι και τούτες ήτανε σίγουρες πως ο Θεός ερχότανε σαν ένα φτερωτό πλασματάκι, για ν’ ακούσει τις παρακλήσεις τους και να τις πραγματοποιήσει. Αν, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν είχανε χοιρινό κρέας, οι γυναίκες τσικνίζανε οτιδήποτε άλλο φαγητό είχανε στη χύτρα τους: φασόλια, λάχανα, φακές, κολοκυθάκια, ρεβίθια κι άλλα. Ήτανε κάτι που το θεωρούσανε απαραίτητο και που αν δεν το κάνανε, νομίζανε πως θα τους πηγαίνανε όλα στραβά. Στο κάψιμο αυτό του κρέατος δεν παίρνανε μέρος ούτε άντρες, ούτε ανύπαντρες κοπέλες. Κι οι γυναίκες που εχτελούσανε την ιεροτελεστία αυτή, ας πούμε έτσι, δεν έπρεπε να είναι χήρες ή να μην έχουνε παιδιά.
Η Τσικνοπέμπτη λεγόταν ακόμα και “Γουρουνοχαρά” και “Γουρουνογιορτή”. Και τούτο επειδή τη δεύτερη Πέμπτη της Αποκριάς, γινότανε σε διάφορα μέρη της Αθήνας και γενικά της Αττικής, αληθινό πανηγύρι με γενναίο φαγοπότι από το νοστιμότατο κρέας τοιυ γουρουνόπουλου. Την ώρα που τρώγανε και χορεύανε, αν περνούσε κανένας ξένος από ‘κει, τον υποχρεώνανε με το “έτσι θέλω” να καθίσει στο τραπέζι τους, να φάει γερά, να γλεντήσει γενναία και να πει ό,τι θέλει λεύτερα.
Από την άλλη μεριά, όχι μονάχα οι ξένοι που μένανε μόνιμα στην Παλιά Αθήνα, αλλά κι οι δικοί μας, οι Φαναριώτες και κάμποσοι άλλοι, που αποτελούσαν την υποτιθέμενη “αριστοκρατία” της μικρής τότε ακόμα πρωτεύουσάς μας, δίνανε στ’ αρχοντικά τους περίφημα μπαλ μασκέ. Ένας τέτοιος χορός, που άφησε εποχή, ήτανε αυτός που δόθηκε στο μεγάλο αρχοντόσπιτο του Δημ. Σούτσου, που βρισκότανε στη γωνία των οδών Πανεπιστημίου και Κοραή. Στο χορό αυτό, οι βοσκοπούλες ήτανε ανακατωμένες με ιππότες και παλιάτσους, με πειρατές και ντοτόρους, με μανταρίνους και εμίρηδες, με δουλικά και βασιλόπουλα. Εκεί παραβρίσκονταν κι αρκετοί ηλικιωμένοι κύριοι, συνοδεύοντας τις θυγατέρες τους και φορώντας όσο μπορούσανε απλές αμφιέσεις από φόβο μη… μασκαρευτούν! Ανάμεσα στους τελευταίους, συγκαταλεγότανε και κάποιος καθηγητής του Πανεπιστημίου, που συνόδευε την κόρη του κι είχε φορέσει… φέσι! Μέσα στην αίθουσα του χορού ήτανε και κάποιος Τούρκος μπέης, που είχε πάρει την άδεια από τον οικοδεσπότη να πάει χωρίς αμφίεση, όπως όλοι οι άλλοι. Αλλά ο γέρο σοφός, μόλις τον είδε, νόμιζε πως ήτανε και κείνος μεταμφιεσμένος κι άρχισε να του κάνει αστεία. Δεν άργησε όμως να πληροφορηθεί την αλήθεια και τότε γίνηκε κατακόκκινος σαν το φέσι του!
http://www.ecozen.gr
