"Η Κατερίνα. Η Μαγκλή- Βαρβαδούκα. Η και δική μας Κατερίνα. Την άνιση μάχη που εδώ και λίγες εβδομάδες έδινε, την έχασε χθες βράδυ. Με την Κατερίνα συντροφικά βρεθήκαμε μαζί από το μακρινό 1997στο χώρο της θεατρικής μας ομάδας, της Θεατρικής Ομάδας Σάμου, στο ερασιτεχνικό θέατρο. Δύσκολος και απαιτητικός χώρος το ερασιτεχνικό θέατρο.Χώρος όπου οι μικροεγωισμοί, οι αντιπαλότητες, ακόμα ακόμα
και τα καβαλημένα καλάμια δε λείπουν.
και τα καβαλημένα καλάμια δε λείπουν.
Αλλά και καμίνι όπου τα ευγενή μέταλλα αργά η γρήγορα αποκαλύπτονται, δικαιώνονται. Τα ευγενή μέταλλα του ερασιτεχνικού ήθους. Και η Κατερίνα είχε ήθος ουσιαστικό. Αίσθηση πλήρη είχε η Κατερίνα της σημασίας να αφιερώνεις τις προσπάθειές σου, τον εαυτό σου στο συλλογικό καλό. Χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς μικροϋπολογισμούς και ιδιοτέλειες, προτάσσοντας το είναι από το φαίνεσθαι.
Έτοιμη να στηρίξει τον πιο μικρό θεατρικό ρόλο αλλά και με την ίδια προθυμία να συντρέξει τον οποιονδήποτε εκτός σκηνής ρόλο, το υποβολείο, τους φωτισμούς, το φροντιστήριο, την όποια λάντζα και ...αγγαρεία. Έτοιμη ακόμα και ικανή, μαχητικά πολλές φορές, να υπερασπίσει τις ιδεολογικές της απόψεις για την κοινωνία και τη μικροκοινωνία της ομάδας, την επιλογή των έργων, τον κοινωνικό ρόλο εντέλει του ερασιτεχνικού θεάτρου.
Τα τελευταία χρόνια οι υποχρεώσεις της απέναντι στους γονείς της κράτησαν την Κατερίνα μακριά μας, στην Αθήνα. Ήταν ήδη απώλεια για την ομάδα μας. Απώλεια που ολοκληρώθηκε με δραματικό τρόπο χθες βράδυ. Μακριά από οποιαδήποτε του επίκαιρου συναισθηματική δικαίωση (άνθρωπος χωρίς αδυναμίες κι ελαττώματα απάνθρωπος «ή θηρίον ή θεός»), πιστεύω πως η Κατερίνα αποτελεί, πρέπει να αποτελεί, παράδειγμα για όλους όσοι παραμένουμε και συνεχίζουμε.
Στον Κώστα, τον δικό μας Κώστα, και στο Γιάννη, ευχή να ξεπεράσουν την απώλεια, κρατώντας όλα όσα πλούτισαν την κοινή τους ζωή. Η αποφασή τους δωρεάν παροχής οργάνων, σύμφωνη σίγουρα με τα πιστεύω της Κατερίνας, τους τιμά."
Στέλιος Μάρκου
